Fyllibyttur

Þegar ég var krakki var ég dauðhrædd við fyllibyttur, það hefði verið betra að það hefði enst fram á fullorðinsaldurinn.  Í staðinn fékk ég ólæknandi björgunaráráttu mission: björgum fyllibyttunni en það sannast eins og oft áður að það er ekki hægt að bjarga þeim sem vilja ekki láta bjarga sér.  Hversu margar konur hafa ekki "lent í því" eða komið sér í svoleiðis aðstöðu, fullvissar um að engar nema þær séu færar um að koma byttunni á réttan kjöl, lítið vissum við.

Skildu ekki margar konur kannast við þetta, eina konu þekki ég sem náði sér í fyllibyttu þegar hún var komin vel á fullorðnist ár fullviss um að aðeins hún gæti bjargað honum og situr núna á áttræðisaldri uppi með fyllibyttu sem er eignalaus og hefur ekki unnið í mörg ár og hefur bókstaflega lifað á henni alsæll og heldur áfram sinni hegðun i öruggu skjóli hennar, börnin hans sömuleiðis sæl með að hafa barnapíu fyrir karlinn en hennar börn ekki eins sæl sem skiljanlegt er.

Ungu konur (og gamlar líka ) hugsið ykkur tíu sinnum um áður en þið gerist björgunarmenn fyrir fyllibyttur. 

 

 

 

Athugasemdir

[Unnur R. H., 4.4.2008 kl. 08:15]

Ég held að það séu mjög margar konur í þessum sporum, og gleymum ekki, karlmenn líka. Þeir líka setja sig í það hlutverk að getað bjargað kvenkyns alkahólistum og sitja svo uppi í raun, í  verri sporum en konurnar. Þeir virðast ekki hafa sömu ákveðni sem við höfum og eru þess vegna miklu veikari aðsandendur..Mér bara datt þetta svona í hug

[gua, 4.4.2008 kl. 14:00]

já sammála þekki mjög svæsið dæmi um það líka.